Kırgın

Uzak bir yalnızlıktı içimde büyüttüklerim,
Evet yalnızlıktı içi yanardağ gibi kavrulan bir yalnızlıktı,
Yalnızlığımın nefesi ölü sesler yaftaladıkça,
Hıçkırıklarım kuvvetli sesler döker sessiz odama
Ve yorganım gözyaşlarımla kaçar benden.



Düşünceler hücremde asılı bir intihar ışığı bırakır pencereme.
Yakınlığı o kadar yakındı ki yokluğu göğüs kafesime beton soğukluğu gibi düşerdi.
Mermerin soğukluğunda onu şimdi arıyorum,
Öylece yalnız, öylece serkeş ve öylece çaresiz duruyorum.




Kendime kızıyorum, hırsımı pençeliyorum,
Kendimi sorgulamak için bir ayna arıyorum ama hepsi esrarını yitirmiş.
Dev dalgalara hüsran bağışlayan çengelli bir olta arıyorum
Tıpkı denizde balık tutmak gibi bende düşümde o dostu tutmak istiyorum.




Hüsran dolu olsam da kırıntılarıyla beslenecek yarım sevinçli bir mutluluk arıyorum.
Kendi kuvvetimle varım , aciz ve zayıfım, zayıflığımın bakiriyim hep.
Acizliğim hep bostan korkuluğuydu bende, korku peydahlamam ondandı.
V e zayıftım dostum; öyle yorgun, öyle bulutsuz, öyle anlamsız ve öyle boş...........






Gururu hiç tavaf etmedim,
çünkü gururuma günah besleyecek hiç vaktim olmadı
ve zamanı yoksul tutkuların içinde hep yalnızlığa adadım...



Şimdi çile yolculuğundayım, bu yalnızca benim hakkım
Çünkü gözyaşlarımın sarhoşu benim..............
İki düşmanım var, biri ben ,biride benler içinde meftun bir kalabalık........................................
Mutsuzluğuma döllenecek bir mutluluk biçemiyorum..........



Bu şiiri bu istemeden kırdığım bir dostum için yazdım şimdi kendime kırgınım....