Kırgınlık Kitabesi

Ufka gözleri kısıp
Yağmur yağmur bakmakmış
Anladım ki sevda dedikleri
Bir kırgınlık kitabesi yazılıyken çehremde
Otuzu deviren yaşımla
Suskunluğumun
Anlatmak istedikleri
Satır satır kazılıyken çehremde
Gem tutmaz bir hışımla

Dertlerim,
Kirpiklerimden başıboş aksa ne çıkar




Sana ithaf edilen tüm şiirler
Tüm şarkılar
Bir muhabbet bestesiydi hani
Damla damla
Gözyaşı şişelerinde unutup visali
Ellerim ellerinsiz kaldıktan sonra
Apansız kuşatıp
Derdest eyleyip beni
Kızıl yalımıyla yakan kor misali
Bu gidiş canı tenden aldıktan sonra

Mızrabım,
Kırık saza, esrik esrik baksa ne çıkar




Gri bir günün arefesi miydi
Yoksa ertesi mi
Vuslatı indirmemek üzere kaldırdı,
En yüksek rafa
Belki de gönül eyleyerek
Harap olan yüreğin
Bir daha onmayacağını bile bile
Her adımda sevinç
Her adımda gülücükler dağıtıp etrafa
Mutlululuk ezgileri söyleyerek
Kalbimin orta yerine
Çöreklenmiş firak ile

Yar giderken,
Saçlarına kırmızı güller taksa ne çıkar




Ardına bakmadan,
Silik bir iz dahi bırakmadan
Gittiği yerden gel dese de,
Sanmasın yanına gelirim
Gönlüme duvar duvar
Elemden şehirler kuran
Istırabın içine,
Düştükçe , görünmez olur dibi
Bu, tarihsiz,
Hatta tarifsiz bir yazgıdır bilirim
Çıkmayan düşlerin,
Çıkmaz sokaklarında her an
Boncuk boncuk dağılan
Kehribar bir tesbih gibi

Kaybolan bakışları,
Beni ölümüne yaksa ne çıkar