Kırık Ve Keskin

çocukken dinlerken ağladığım şarkılar gibisin
biliyorsun bildiğin gibi bildin ya
ben şair değilim şiirin yanından bile geçmedim
seni yazdım sadece
sadece seni yazdım
anlattım her kareni sonsuz yuvarlağını
ayrılığımızın ayrık otuna
ölüşümüzün

az kaldı ölüyordum uykudayken
adımsız bir kaldırım gibi
salak aptal bir üşüme tufanı sardı körlüğümü
kağan işçen'in gölgesi yok artık hiçbir gecede
çekildim zorba saltanatına saygın sensizliğimin
son hatırladığım gözlerinde unuttuğum
camları kırık çerçevesiydi acılarımın
dokundun dokunmaya çalıştın
ama ellerin kesilmedi
beni sevmen gerçekten sevmekti
zordu
bana sapladığın kolay bir gülücüğü sakladın
kendinden
ama unuttun o an bana baktığını
beni sevişin gerçek bir sevişti
kordu
yordu zamanı
bizse sadece kendi notalarımızla mutlu

durgun su değilim duruyum
şiir döl yatağımdır kelimeler çocuğum
gülyağı sızıyor dudaklarımdan
gül kokulu olacak kanlanışımız üzülme
beni öp/sen sarsılırım
ama uyarım öpme nedenlerine tüm
sevecenliğimi hangi kirpiğinle zıpkınladın
hangi afetten aldın sessizliğini
örten üzerini bana olan ne varsa
saçlarının kıvılcımında yandıysa gözlerim
siyah da değil mor bir talan mı yarattık yoksa aramızda
elmacık kemiklerini sevmiştim çok sevmiştim
şimdi daha çok seviyorum
zamana hem kızmış hem yalvarmıştık
hep pişman olmuştuk
düşlerimize konacak
sevda konağını birbirimizden gizleyerek

tortuların da benimle korkuların da
seni göremediğim zamanlar deliksiz uyumak
istiyorum delik deşik
düşlerimdeki senle kapamak istiyorum o boşluğu
kapanmaz yaralı
loşluğu
ılık ve kanamalı
kırık ve keskin
gündüz beni bıraktığın yerden
düşlerimde devam etmeye özenli