Kırılır Yüzüm

/ey içimdeki kör
tüm uyumalar varolmanın karabasanı mıdır?/


unutmak istedim tüm şehirleri
bir düşümlük gök uykusuna yattım
yıldızları seyrettim leylanın gözünden
kederde ses yok, söz yok
dibimde cılız ışık

bir ıssızlığı yedi yöne dağıttım
yitirilmiş olan bulunduğunda
hiçe gerek duymadan
yeşereceğim toprağımda

ey rüzgâr, üfleme göz pınarımdaki ateşe
ruhuma serpilen tenha çocuklar
masum
onların dünyası, onlarla yaşıt

anlamadan büyüyen acılarımız
gözünü kapatınca suç, ağlayınca suç
çocukları öldüren sokaklar var dışarda
utancın rengi bulunamadı
huzur ilk dünya savaşında yok oldu
aşk kurşun yedi
iç çekip durdu da tarih
mahşerin sesi kesilmedi

ışıksız suratlar aynı
avuçların falı aynı
kehanetler aynı
ah dünya ne şahane oyun

böyle anlarda kırılır yüzüm
bu gövdede var oluncaya kadar son
felaketten kaçamıyor akıl

gördün işte g-özüm
sabır toprağı deliyor
ayaklar sürünerek
gün sallanıyor
ve hep gürültü içinde

kendi karanlığında çürüyen kan gibi
ve kağıtlarda kendini tüketen öfke gibi

birlikte şiir yazdığın çocuk ölmeden...

kaderini kutsa hadi