Kırlangıç Hüznü

şehri ıslatıyor yağmur, gece kavuşmadan
kuşlarda bir yağmur telaşı
saçak altlarına koşmaktalar
siren seslerini duyan çocukların sığınıklarına koşması misali
şimdi anlıyorum yalnızların ıslanmayı neden sevdiğini

sanki birazdan kapı çalacak
kapının ardındaki kişi ?'ölüm'' seslenecek
uzaklardan gelen bir misafir yorgunluğunda
?'merhaba''

buyur edeceğim kapının acı gıcırtısında
tahta masanın üzerine gazete kağıdını serip
akşam yemeğimize başlayacağız
biraz peynir,birkaç zeytin,bir kara fırın ekmeği ile

bir ilan çarpacak gözümüze
?'sahibinden satılık kiraz ağacında kırlangıç yuvası''
o an anlayacağım misafirimin değerini
yalnızların ıslanmayı neden sevdiğini anladığım gibi

ve up uzun susacağız
suskunluğumuzu bozacak
evini bir esmer çocuk gülümsemesine satan kırlangıç
ağlamaklı gözleri ile
sen geleceksin aklıma
bir yangın büyüyecek

kendine kanayacak esmer çocuklar
kırlangıç hüznü yayılacak odamıza


II

bilirim
kuşların yağmur telaşlarını
aç çocukların ekmeğe dokunuşları kadar sıcaktır
yağmurlar altında yalnızlığına
bir sigara yakan insanları

sükuttur
ölümün konukluğu
gül kuruttuğun gecelerde
mezarların üzerine çiçekler veren anneler kadar
yaslı ve derindir


gelmeyim aklına kırlangıçları düşlerinden vurdular
esmer çocukların gülümsemelerini uykularında çaldılar
akşam çiçekleri gibi
acılarımı emanet ediyorum gün batımlarına


sen bilmez misin
bir mezarda iki kişilik yer yoktur
ne çalıp durursun kabrimin kapsını