Kırlangıçlar da Öksüz Kalırmış

* Elvedanın serin sularında duruluyorum
Ve en çok sensizliğimin şakağına vuruluyorum*





Gitmelerin sonbaharından gazeller topluyorum
Gözleri ıslak vedaların resminden
Düşüyor hüzün
Ürkek bir kırlangıç yaslanıyor dağlarına
Yüreği yoksul kanadı kırgın
Gece mavisi gölgelerden...


Bakışlarında serin suların gizi
Ruhunda kederin en mahzun izi
Ne zaman düşlese bulutlar iner sırılsıklam
Yokluğuna ağlayan bu şehre...
Şehir sessiz
Ve kimsesiz
Anısızın yağar yorgun kirpiklerime...


Sen girdabına düştüğünde duygularımın
Çığ düşen hayallerimi bilir misin ey yar!
Büyüdükçe büyür eksik kalan cümlelerim
Yutkunamam...
Kış gelir çırpınır ayazımda ruhumun
Üşür titrek bakışlı kırlangıç
Şefkatli kar çiçekleri örter üzerini
Anıların kokusu sinmiş çerçeveden
Mahzun bakışların yansır ıssız yollara
Baharını kaybetmiş güz yaprağı hıçkırır
Sevmek bir başına yetinmek mi
Boranlar savrulur da silemez yüreğimden
Sensizliğin izlerini...


Mor dağların türküsünü söyler rüzgarlar
Hangi vefa avutur bilmem basar bağrına
Hangi yüreğe sığar bu kırgın sevda
Doğmayan güneşimin serinliğinde
Sarılırım yalnızlığın sızılarına
Yalanmış işte
Elerime sen diye düşen cemreler...

Bak kırlangıçlarda gitti habersizce
Rüyalarıma bile girmeden
Göçmeden umutlarıma gittiler

Meğer her öykünün bir sonu varmış
Anladım ki
Kırlangıçlar da öksüz kalırmış...


Kütahya.

şiirme yorumuyla anlam katan değerli şair ve yorumcu mustafa doğana sonsuz teşekkürlerimle.