Kırmızı Güller Ve Sen

Ne zaman ki sen gittin
Ben o günden sonra
Kırmızı güllerden nefret ettim

Kar yağmaya başladı gecenin üzerine
Yorgan oldu yollara
Aldı karanlığı götürdü uzaklara
Beyazı hatırlattı yorgun gözlerime
Ve seni...sesini...tenini...

Düşlerimizi anımsattı
Çünkü ilk defa seni seviyorum dediğinde
Üzerimize tane tane düşmüştü kar
İlk defa sarıldığımızda
Dudaklarının sıcaklığını tattığımda
O alyansı uzattığımda
Parlamıştı bembeyaz parkın ortasında
Sen evet dediğinde
Yıldızlar dansetti ayın etrafında
Koca çınarın yaprakları yeşerdi
Güller açtı kışın ortasında

Ne zaman ki sen gittin
Ben o günden sonra
Kırmızı güllerden nefret ettim

Açmasın istedim
Yeşermesin hiçbir ağacın yaprağı
Bahar gelmesin hiç
Ve yağmasın kar
Engel olamadım ne çiçeklere
Ne ağaçlara
Ne de yağan kara

O yüzden yorgun gözlerim
Tüm sonbaharı uykusuz geçirdim
Kışı ve baharı görmeden
Ne kadar uykuya dalabilirim diye
Ama düşlerime engel olamadım
Gözlerim ne zaman kapansa
Gözlerini gördüm
Saçlarını sevdim

Anladım ki;
Ne ben senden kopabilirim
Ne de hayata küsebilirim
Tek bir şansım vardı
Ona da cesaret edemedim

Ne zaman ki sen gittin
Ben o günden sonra
Kırmızı güllerden nefret ettim...