Kış Şarkısı

Şimdi bu kış akşamında
Mısralar dizebilirim alnımın tam ortasına
Hayatı bir çarşaf gibi bükerim
Sonra balkondan sallarım rüzgar hiç yok gibi
Alt komşunun üzerine toprak geldi mi ay geceyi boğar
Uyursam ölürüm
Ellerine dokunursam doğar

İp gibi, kum gibi ince
Ve sonsuz bir rüyaya girdin mi zor
Ensene bir tokat yersin ki en acıtanı odur
Olmasa da olur dedikleri kalp çarpıntısına sözün yoktur
Rengin attığında sormasın insanlar neyin var
Bende kalp var
İçinde bir kadın yatar

Sonrası karanlık

Annemin karnında yaramaz bir çocuktum
Tekmeleyen günlerimi arasam da ulaşamam
Pişman mıyım yok olduğuma
Sanmam

Şiir gibi dizdim çarşafa yirmi büyük mısra
Onu çok aradım ama
Başkalarına attığı kahkahalarından
Ruhuma bir tebessümüne gelmedi sıra

Tekleyen sokak lambasının altında uzunca bir gölge
Çöktü ayın kızıllığı penceremin en buğulu köşesine
Kağıt helvasından bir ısırık aldı tanrı
Hilalinin tam ucunda gri bir bulut asılı
İçinde güneşler
İçimde ateşler
Gözümde sen
Sende gülüşler