Kış Yangını

uzaklara yelken açarken canı sıkılan
üşengeç yağmur damlaları gibiyim
nerede soluklanacağım belirsiz
kimin kırık kapısını çalacağım
neyi nasıl didikleyip karşı duracağım da

düşleri gagasında can çekişen
alaca kuyruklu bir martı dolaşıyor tepemde

boşuna değil somurtup kaçması
kara çalmışlar zavallı güneşe

yağmura kucak açan güllerin
dikenleri batmış gökyüzüne
kıvılcımı kaçan küle dönmüş bulutlar
ha ağladı ha ağlayacak

tadına doyulmamış aşklar
başıboş dolaşıyor yan sokaklarda
kimsesiz ve üstü çıplak

üşütecekler diye korkuyorum
bu yüzden tutuk dilim

sazı kırılmış bir türküye rastladım az önce
buz tutmuş diyezleri bemolleri
insanlığı koparmışlar dalından
ar kalmamış hiç

elaya çalan gece kırmızısı ıslığı delerken nefesim
saçlarını tarayan deniz kızının kulağına masal okumuş
kuyruğu bitli , yılışık ve yalancı yelkovan kuşu
üstelik
özlemimi öğütmeye kalkışmış değirmen taşında

sorarım ben ona
....
...
sen hiç güvercinleri uzun uzun seyrettin mi konuşurlarken
ben seyredemedim
ne zaman seyretmeye kalksam
sıcak soluğun dokundu yüzüme

ya da dalgalarla martıların dansını izledin mi hiç
ben izleyemedim
ne zaman izlemeye başlasam
gözlerinle buluştum onların arasında

ben mi gözlerini kıskanıyordum
gözlerin mi beni
bilemedim

güncellenemedim bir türlü
dalgınlığım bundan

belki de
döngüsüz bir yolun dizginlenemeyen koşucusu olup
arkama bakmaksızın yürümenin dayanılmazlığı

oysa
ne gece ne de gündüz
küser mi hiç deniz gökyüzüne
gücenir mi

bak
sessizliğin ucundan da tutamadım senin gibi

bazen ne olur biliyor musun
gidemezsin
kurşun dökülür ayaklarına
öteleyemezsin kendini
renklerin karışır birbirine
alın mor olur
çıkamazsın içinden

unuttuğunu sandığın o eski şarkının
en ıslak dizesi dolanır dilinin ucuna
fısıltına tutsak olduğun anda
çığlığını ıskalamış bir kış yangını düşer ayaklarının dibine
ellerin üşür ellerinde
gözlerinin gün dönümünde b/üzülür
küser
donakalır aşk


01 / 2015 SIĞACIK