Kısa Kalan Ayağımın Altındaki İsyan

sonsuz düğümlerle lanetlenmiş bir yumak gibi

kucağıma yerleşmiş "hayatım" denilen bu kaos

iki elimde tastamam yerinde ama

büyüyle donatılmadım ki imkansiz düğümleri çözebilsin bu eller

kimin şakası bu?

baksana yüzüme ben gülüyor muyum!!!

ya da neyin imtihanı bitmeyen

kesmeden çözulmeyeceği belli olan bu karmaşalarla sınanıyorum

bakma bana öyle sakın!!!

"aynı dert herkeste var" diyen bakışlarla

bilmez mi sandın aklım

ya da görmez mi sandın gözlerim

binlerce düğümlü yumak var ayrı ayrı her bir kucakta

aklım hep boş seyler düşünüyor mu sandın?

ya da yüreğim sürekli hayata gücenmekle mi meşgul?

dengemi zorlarken inatla şanssızlığım

kısa kalan ayağımın altındaki isyanıma saygısızlık yapmaya kalkma sakın!!!

sen şimdi kendi evinin penceresine vuran ışığın açısıyla

benim bahçemdeki çiçeği duruşunu sorgularsın

birde üstüne üstlük hiç utanmadan

çiçek açmadığına mı kızarsın?

ey kendini bilmez!

ey kendini tüm evrenin merkezi sanan şaskın!

hiç mi düşünmez o kocaman aklın!

her koyunun bacağı kendi vucudunu asar

ve hep tek kişilik kazılır nedense tüm o mezarlar...

o yüzden

ister kusuruma bak ya da istersen bakma

uşaklarına düğümleri çözdürenlere bakıp isyan etmiyorsam ben

parmakları kırılmışlara bakıp kendimi iyi hissetmek zorunda mıyım...