Kitab-ı Selase

güneş doğacak biliyorum...
yeterince körleşmemişim daha.
bir kimsesizlik hali var ki başımda
ense kökümden yakalamış kıskıvrak
ne yana dönsem,neye dokunsam ölü toprak
avuç avuç pare pare!
yağmur yağacak biliyorum...
yeterince körleşmemişim daha.
ihtiyaçtan da öteye geçmiş bir başınalığım,
almış başımı çıkmışım bir dağ başına.
baş kaldırmışım yere,yöne,imgelere,izmlere!
kurtulurum sanmışım gövdemi yiyip bitiren kurtlardan
savurup geride bırakırım sıyrılırım sanmışım kurutulmuş yanlarımdan!
hep kandırmışlar beni,yanlız beni değil
tüm seferileri!
şehirler almaz olmuş,toprak üvey deyip koyvermiş
bizim başka bir yolumuz kalmamış
üveyliğimizi alıp çıkmışız dağlara.
bahar gelecek biliyorum...
yeterince körleşmemişim daha...
bir vakitler kitab-ı selase demişti ilahlardan biri,
hepimiz titrerdik önlerinde
halimiz el pençe...
ezberlemeyi mıhlamışlardı aklımıza
düşünmeyi yasak etmişlerdi,
öyle çok okuduk ki,öyle çok,
öldük ölüleri bilmekten!
şimdi bu dağ başında geriye doğru dönüp baktığımda
usumda kalan tek şey,
düşünmeyi unutmuşluğum...
güneş doğacak,
yağmur yağacak,
bahar da gelecek biliyorum.
yeterince körleşmemişim daha!
başka bir dağmaşına doğru
çıkarken müzmin yolculuğuma,
kitab-ı selase yi bıraktım kuru dalların arasına.
yalnız,aklımı alıyorum yanıma!