Kıtlık!

Artık ifadelere ihtiyacım yok
Dilimden çıkan sözcükler bişey ifade etmiyor
Bıkmışım bu dünyanın halinden
Durmadan kanım akıyor

Bittik...

Bedenende, ruhende tükendik
Kalbimiz son demlerini yaşıyor
Bıraktığımız izler karda kayboluyor
Hani bir rüzgar ya
Oda son yellerini veriyor

Sonbahar, kışa dönüyor
Bitmişlikler bitmiş
Bitiklikler bitiyor
Bitkin Bitkiler soluyor
Bulutlara uzanan omuzlar çöküyor

Son, son demini yaşıyor
Kökler toprakta gübre oluyor
Dudaklar dilin ıslaklığında soluyor

Sonsuzluk sonsuz sonsuzluğunu
Sonsuza kurban ediyor
Tekerrür kendini tekerrür ediyor
Mezar taşları
Bir hikayenin daha sonunu not alıyor
Durmadan mesaj veren rozetler
Silikleşmeye görünmemeye başlıyor

Şimdi zekiler kafasını toprağa gömüyor
Zeki geçinenlerse çevreyi izliyor
İzliyen gözlerinden, gömülen kalbinden oluyor
Her ikiside hiç birşey kaybetmemiş gibi
Bir gülümsemeyle bir adım daha atıyor

Arkasında saklanan onca yaşanmışlık
Biraz daha kendi kuyusuna gömülüyor
Kalemler yazmayı bırakıp
Bir fidana, silik bir çizgi çekiyor.