Koç Yiğidi Pakladı Çanakkale

(Saf Anadolu Görklü Yar)

Cenk tepesi imanla ak nuru filizledi,
Böyle Hüda inancı tüm aleme ?Dur!? dedi.
Bayrağına tazimle hercai menekşe de,
Mor ölümü selamla makberini süsledi.
Kutlu o delikanlı gitti ama dönmedi.

Cemre yüreğe düştü, sombahara ermedi;
Cansu hayata küstü kahramanı görmedi.
Onlara acı koştu, gökçe neşeden beri;
Özge şuleli coşku, sevgi bile dermedi.

Ay yüreği şahindi, her saniye ?yurt? diye;
Dünya selama durdu, şanlı yaşa Türkiye.
Alp erene uyarlı başka rüya görmedi.

Koç yiğidi siperde pakladı Çanakkale,
Al kanı göğe erdi destanı silinmedi.

Kaf Dağı ötesinde soylu yedi gül dalı,
Dermeye sinesinde can mecali yetmedi.

Şahbazını asırla bekledi Çanakkale,
Gayretine kasırga dehşeti yetişmedi.

Saf Anadolu görklü her eri şerefledi.























NOT: Bu şiir; şiirde hece ölçüsünü esas alarak
Yukardan aşağıya kadar,
Her hecenin aynı yerdeki sesli veya sessiz ile bitirilmesi özelliğini gözeterek
Şiirde ahenk unsuruna aruz ölçüsü ahengini de getiren,
Kafiye de Divan şiiri nazım biçimlerinin kafiye örgüsüyle,
Halk şiirimizin kafiye sarmalını sentezleyen,
Beyit, dörtlük, sone ve terza rimadaki üçlük nazım birimlerini de kullanarak
Yeni nazım şekilleri oluşturan,
Divan şiiri ile günümüz şiiri arasında zarif bir köprü kuran,
ÖZLEŞİM EKOLÜNE özgü bir şiirdir.