Kök Salmışım Acıya Gidemiyorum

Bir yol yürüdüğüm

Adımlarımın sessizliği bozan sesinde

Yalnızlığımı paylaşan gölgemle

Bir yol yürüdüğüm



Uzunluğu zamanla ölçülen

Durak yerleri anılarla adlandırılan

Kurak çöllerde seraplar arasında uzayıp giden bir yol

Tek dostumun ben olduğu bir yol



Issız, sessiz, kavurucu

Yusuf'un kuyusundan karanlık kimsesiz

Musa'nın asasını ele geçirmiş kader tarafından yapılmış

Her türlü mutluluğu ikiye ayrılmış acılardan dem vuran bir yol



Tutunacak bir dalın bile olmadığı

Hayata tutunmak değiminin uzak olduğu bir yol

Ben zorladım kendimi, hayatı, yaşamı zorladım

Rüzgâra tutundum yağmura, doğan güne, aldığım nefese tutundum

Tutunduğumu sandım tutunamadım



Hayat her zaman bir başlangıç hediye etmiştir

Başlangıcımı aradım bitiş çizgilerinde

Aldığım ilk nefes nasıl ciğerimi yaktı ise

Soluduğum her ten o kadar acıttı canımı



Acıyla yetinmeyi öğrendim acıyı sevmeyi

Kendi payıma her şeyi öğrendim de

Bir tek sevdiklerime anılarımdakilere dokunan acılara dayanamadım

İsyan etmiyorum nelere direndim

Şimdi gitme vakti biliyorum

Gidemiyorum...



İçimdeki çığlık bedenimin iç duvarlarına çarpıp geri dönüyor

Dudaklarım mühürlü kelimelerden yoksun dilim

Şimdi gitme vakti

Hadi git bedenim durma ruhum



Kök salmışım acıya gidemiyorum