Koku

Köle ve efendi aynı korkuyla kucaklaşıyor

Herkes aynı duayı yakarıyor

Tanrı kambur bir şiir gibi uzanıyor

Mısralarım kutsal amenna..

Denge diyorum ,

Öleceğiz,dünya neden bu kadar kötü

Bir pazar çadırında doğdum ben

Bilirim yanlış tartılan kokuyu

Nietzsche' yi anımsadım

Uçurum kıyısında hızla büyüyen bir çiçek gibiydi

Aşklarımı anımsadım

Ceplerimde resimlerinin olmayışlarını

Babamı anımsadım

Altı yaşında öğrendim

Babalar da ölürmüş

Nietzsche',aşklarım ve babam

Affedin beni ,kokunuz halen üzerimde

Bir pazar çadırında doğdum ben

Bilirim boylu poslu bir sonbahar gibi

Kenti titreten kokuyu

Koku nereden ve nasıl gelirse gelsin

Beynim sabırlı ve keskin

Az önce taze bir ölüyü andım ,Freud' u okurken

İnanın bana!

Yaşam yücedir

Bir başkadır baharın tohumları

Sonsuz ağaçlar vardır

Hayatı pekiştiren

İnsanlar vardır

Umudu kuşatan

.

Yıllar geçiyor avuçlarımdan

Tarihin kokusu yazılıyor

Önce suya

Sonra Güneş' e

Kafamı taşa vursam

Fikrimle yoğrulmuş bütün eserlerimi

ve kokumu terk ederek

Fakat kokum orada durur

Maviliklerle uyandırmamı ister

Öğlenleri teninde yedi iklim

Umursamaz bir şeyi

Akşamları bir alkol imparatorudur

İşte o zaman korkmalıyım

Ya dünya değişir

Ya ben

Anlarız zaten sabahları

İkimizin de değiştiğini

Artık gönlümce ölebilirim

Eriyor paradoks

Sessizliğe bürünmüş

Bir kış bahçesi

Ellerime sığmayan şeyler var ellerime..

Bir avuç kokuymuş ölüm