Koku

her dönemin kendine özgü bir kokusu vardı bende
çocukluğum en ağırı
kalıcı ve keskin bir koku
herkesin taşımaya cesaret edemeyeceği bir koku
öyle bir koku ki bu
ne zaman otokontrolümü kaybetsem
hala buram buram burnumda

sonra daha hafif ve geçici kokuları denedim
birini seçtim
vazgeçmedim

daha da sonraları başkalarının kokuları gelmeye başladı burnuma
bir köpek gibi kokusuna aldandığım ömrüm
başkası kokmaya başlamıştı
ve ben mutluydum
kendi kokumun monotonluğundan olsa gerek

şimdilerde gene ben kokuyorum
hafif ve malesef kalıcı
bu kokuyu değiştirmek istesemde
cesaretim yok tekrar başlamaya
yaşlandım...
tek tük beyazlarımdan zevk almaya başladım
çok aldandım
çok aldattım
çok yıprandım
kaçamadım
kaçamıyacağımı anladım
ve bir köpek gibi
herhangi bir çöpte bırakacağım bedenime
yavaş yavaş alıştırıyorum kendimi
elveda demeye
elveda....