Kömür Gemisi

Uzak bir yaz sabahı.
Maltepe kıyısı.

Şehir daha yok etmeden
Güneş ışıkları altında
Parıldayan kayalıkları.

Uzaklarda
Bir kömür gemisi,
Dalgalandırıyor dümeni
Hafifçe sakin denizi.

Gözlüyorum kıyıdan,
Uzakta
Yükselen dumanı.

İlerdeki kayalıklardan
Denizdeki balıklara bakan
Adam?
Evet, benim sevgili
Rahmetli babam.




Ama hatırlıyorum,
Hiç sevmezdi o
Misinalara çengeller bağlayıp
Balık tutmayı;
Hiç sevmezdi o
Dalyanlar kurmayı.

Hiç ama hiç
Unutmadım,
Hızla batan güneşler
Ve hızla doğan
Dolun ayları.

Hiç ama hiç
Unutmadım,
Geç gelen yaz akşamları
Ve hemencecik biten
Kış sabahlarını.

Unutmadım hiç,
Artık yok olan,
Gözü doymaz
Aç bir şehre kurban edilen,
O sessiz ve sakin kayalar
Ve sakin suları,


Ruhumuzda yaşarken
O kıyının
O unutulmaz
Kayalıkları,
Yok olup, tozlaşıyor
O kayıp şehrin
Kayıp başkanları.

Yaz akşamları.
Kış Sabahları.

Saklıyoruz sararmış andaçlarımızda,
Bizden zorla alınan
O beyaz sayfaları.

Ne Maltepe kıyısı,
Ne kayıp şehir,

Ufukta eski bir kömür gemisi.
Uzun bacasından dumanlar çıkartarak
İlerleyen,
Eski bir kömür gemisi.
Kıyıya doğru çevrilmiş dümeni.
Belli ki
Kıyıya ulaşmak hedefi.
Şimdi ilerliyor
Sessizce,
Hafifçe dalgalandırarak
O sakin denizi.