Kör Bilici

bildiklerimden vur beni
ki göreyim kendimi

evvel zaman içinde
kirli yüzlü
yalınayak bir çocuktu
ağlamaklı
kederli


kaç perde örttüm üstüne
sayfa sayfa
ki her sayfa bir ben daha kattı bana
o ben ki
yıkayamadan daha o çocuğun yüzünü
pür-ü pak ahkamlar kesti

(sahi o çocuk
ayna kesiği elleri kanarken
kendine ne demişti
şimdi nerede olmaktı ümidi...
onca çerçöp bildim de
bir bilemedim ne istediğini...)


kalbur saman içinde
her fasıl kendimeydi
dönülmez akşamlarda
çakırkeyf makamında okunan
ve her aşk bir perdeydi
içime doğru açılan
ki bir çoğu bitti
henüz başlayamadan
zira bir ben vardı ki
yüreğimden evvel kapıları zorlayan
sevmekten ziyade
kendini dayatan


bildiklerimdi ya
güya beni ben yapan
bakıyorum da şimdi
bir çoğu burnumun direklerine zarar
sarı sayfalarca bayat

bilemediklerimse
özüme kar
aklıma ziyan
inanmazsınız amma
koskoca bir hayat...


dedim a sevgili
bari sen
bildiklerimden vur beni
ki göreyim gerçeğimi



-varsın aşk olsun adı
benden azar
senden karar
ta ki bize varana kadar-