Kör Gözlerim

Ebedi güneş doğar 

Kirpiklerimin arasından 

Gözlerim kör 

Ama ben bilirim karanlığı 

Çünkü tanıdık gelir bana

Hep onunla yaşamak 

Hep onu görmek 

Bir başkadır benim için 

Ne duyan kulaklarım görür 

Ne de yaşam kokusu alan burun deliklerim

Ama  kör gözlerim var benim

Hava soğuk mu?

Ama ben yanıyorum

İçten içten 

O kadar çok umman gördü 

Körgözlerim 

Ama böylesini hiç 

Bir gönül ummanı ki içine düştüğüm 

Öyle derin 

Öyle dalgalı 

Sanki her bir met-cezir 

Kopan küçük bir kıyamet 

Yine görürken kör gözlerim 

Hayali insanları 

Düşünürüm 

Hepsi karanlık mı gelir bana

Yoksa hakikatta öyle miydi?

Ama korkarım 

Gözlerimi açmaktan 

Belki aydınlık o kadar masum değildir 

Peki insanlar 

Düşündüğüm kadar iyi miydi?

Veya insanalar insan mıydı?

İçimde bir "ben" var ki

Ne benim ne de kör gözler

Öyle bir ben ki

Masum,tıpkı bir çocuk gibi 

Kimi zaman akıp gider yanaklarımdan 

Islak ıslak 

Ama dayanamam

Böyle saflığa 

Böyle iyimserliğe

Silerim yanaklarımı durmadan

Ne zaman açılırsa kör gözlerim 

Bilirim o gün batacak ebedi güneş 

Belki dünya dar gelecek bana

Belki de gereksiz bir genişlik

Ama ne içimdeki "ben" kadar

Masum

Ne de dipsiz umman kadar 

Derin

Gelmeyecektir bana 

Karanlık çağırır beni dostlar 

Gözyaşlarımla sulamaya giderim 

Susamış akşamsefasını 

Susamamıştır belki 

Ama "ben" izin vermez öylece bırakmama 

Şimdi iner gibi dağlar 

Ebedi güneş 

Çığlık çığlığa bağırırken "ben"

Dipsiz ummanda kaybolur giderim 

Gözlerim açıldığı zaman