Kördüğümlü Siesta

kördüğümlü susuyorum
göremiyorum ya saçlarının
kirli bozkırlı öpüşmelerimizde harlanışını
iki gözüm iki sabır kuyusu
ama sen konuş...çözülsün buzlarım
konuşursan belki alışırım hayata

izin ver
sesinle ölçeyim ömrümü
sesinin yettiği yere kadar
sarılırım otlara
bir çırpısıyla dudaklarının
varolurum ben
pastoral ve geçmişsiz

sokaklara ışıklar açılıp saçılır
ışıkları sevmiyorum
karanlık utanır senin bana uzaklığından
ışıklar böyle oynak
her bir titreme saplanır sırtıma
vitrin camlarında eski bir çocukluk
yitirir anlamını
ertesi günler paslanır
gıcır gıcır bir beklemekle
başbaşa kalır saçlarım
saçlarımı sevmiyorum

kördüğümlü kusuyorum
istememelerimi
hiçbir şey istemiyorum
acılarım mahallemdi sen mahalle aşkım
evimiz olmazdı evsizliği severdik
şemsiyenin altından
ancak ayaklarımın göründüğü zamanlardı
ellerin yorganım olurdu
ellerini düşünmezsem uyuyamazdım
s.

aynı kaldırımda aynı seviş için
farklı zamanlara yönelirdik
zamanı sevmiyorum
...
yanımda düşlerini bırakırdın
avcuma sıkıştırdığın paralarda
gülüşünün kenarı buruk
düşlerin kırılırdı ceplerimde
aynı kaldırımda
farklı değildik
farkı sevmiyorum
...

evrendi sonsuz olan güya
seni sevmek için yaşamak
sığmazdı evrene
evren seni sevmeme sığınırdı
evrene acıdığım için
seni daha çok severdim
seni sevmek beni yönetirdi
sensizliği sevmiyorum