Korkak

ne acı bir gülümsemeydi güneşin yüzündeki...

ben bu koca şehire sensizliği unutturmaya çalışırken
kendi unutulmuşlarımı geceye saklıyordum çaresizce...

gece şehir seni unutmuş gibi görünürken,
ben kaldırımlara vuruyordum kendimi nağme nağme
o kaldırımlar ki
sanki yüreğime döşenmişler birer birer...

umut,
çok uzak bir çöl rüzgarıydı rüyalarımın ötesinden
ve hasret burnumun dibinde biten ayrılmazımdı...
belki de alınyazımdı yaşayamadıklarım
hayatın orta yerinde beni senden vazgeçiren...

şimdi her yanımda korktuğum o karanlık
sabır taşlarıyla döşenmiş sana uzanan bütün yollar
umut ve cesaret yanımda yok artık
bilirim, ben gibi bir korkağa teğet geçer uğramazlar...

yine güneşin yüzünde acı bir gülümseme
ve yine bende o en korkak rüyalar...
ben seni arada bir düşünsem de
bilirim,
gece ve yalnızlık beni hiç unutmazlar...