Korkuyorum...

Bazen...
Belli belirsiz bir korku düşüyor içime
Yürüdüğümü hissediyorum
Ahmak ıslatanların altında
Islanıyorum da galiba
Genzimde yangını , göl göz yaşlarımın
Hani o , çok isteyip de ağlayamayışlarım
Baştan sona sarıyor beni
Ellerim bir yerlere yapışıyor
Kurtaramıyorum....
Ya ayaklarım ,
O kadar çaresiz
O kadar bitkin ki
Dile gelip anlatamıyorum
Adımı unuttuğum oluyor bazen
Kendimi tanıyamayışlarım
Gömülüp en kuytusuna yalnızlıkların
Duvarlara nispet edercesine susuşlarım
Oysa...
Aşka susamış bir yürek korkar mı sevdadan
Ben korkuyorum işte....

Umulmadık heyecanlar sarıyor yüreğimi
Bilhassa geceleri,
Gözlerim takılı kalıyor karanlıkta bir noktaya
Bakışlarımı alamıyorum ,
Sanki...
Zincirler bağlamışlar boynuma
Bir mechule çekiyorlar beni
Dilim,o kadar çaresiz ki...
Durun.!!! Diyemiyorum.
El vermiyor gururum
Yalvaramıyorum ....

Sebepler arıyorum sebepsizliklerime
Ve yasaklar yaratıyorum kendimce
Sevdama gardiyanlar yaratıyorum
Aklımın en ücra köşelerinde
Hüzün kelepçeleri takıyorum
Yüreğimdeki çocuğun incecik ayak bileklerine
Ve sonra...
Yangınlar üretiyorum küçücük bir kıvılcımdan
Tutuşup yanıyorum
Ve bir saman alevi gibi sönüyorum ansızın
Oysa şair... korkar mı sevdadan .?
Ben korkuyorum işte...

Büyük büyük yazıyorum gönlümce
Nedendir bilinmez
Bir kibrit çöpünün cılız alevi
Yetiyor hepsini kül etmeye
Yeni yeni şehirler kuruyorum
Ve yıkıyorum ...
Kaç zaman ...
Yıkıntıları arasında adım adım gözü yaşlı dolanıyorum
Ve sonra..
Kan damlıyor beynimden yüreğime
Ne kadar çaba etsem de ..
Ağlayamıyorum işte...

Büyük büyük laflar ediyorum
Şu kadasını aldığımın üç günlük dar-ı dünyasında
Belki dinleniliyorum da
Ama bir lahza dinleyemiyorum kendimi...niye?

Ne zaman dönüp baksam aynaya
Yüzümde bir göz izi
Yanaklarımda hiç tadını alamadığım buseler
Yer etmiş göz bebeklerime kimsesizlikler
Hiçlerin varlığına tutunup kaç adım yürür ki insan
Oysa
Deliler korkar mı sevdadan
Ben korkuyorum işte

Sanki bedenim bir öksüzler yurdu
Milyonlarca kişi barınıyor içimde
Adımlarını hissediyorum yüreğimde
Kulaklarımda ağlayışları
Yetmiyor artık gönlümü dizginlemeye
Bir mevsimin şarkısı

Dudaklarımda bir tat..
Buruk
Acımsı
Bir bahar yağmuru olmalı
Oysa şair....
Unutur mu anılarını
Ben hatırlamıyorum işte....

Bazen
Bir ölünün gözlerinden seyreder gibiyim dünyayı
O zaman bir , bir değişiyor
Hayatın her anı
Nasıl büyüyor gözlerimde
Bir su içimi kadar zamanda olsa
Gülebilmek yeryüzünde
Nasıl büyüyor gözlerimde....

Bazen de susuyorum adımdaki tüm sesli harfleri
Bunca gürültünün içinde
Adımda ki sessizlikleri konuşuyorum
Sonra, susuyorum hepten
Ve bir şiir başlıyor içimde
Hüzne bulanmış kan kırmızı güller düşüyor mısralarıma
Gözyaşı kadar berrak
Bir gülüş kadar masum
Ve bir şiir bitiyor içimde
Sabah mahmurluğunda içilmiş
Bir bardak demli çay kıvamında
Oysa
Biter mi şiiri şairin
Bende bitiyor işte

Sonra adımda ki tüm sessiz harfleri susuyorum
Bunca suskunluğun içinde
Adımda ki seslilikleri konuşuyorum
Sonra yine susuyorum
Ve bir yangındır alıyor bedenimi
Bir kibrit çöpünün titrek alevi
Adama ne yapar ki
Deme.....
Beni yakıyor işte

Ve en nihayetinde adımı susuyorum büsbütün
Hiç konuşmuyorum
Lakin,
Bu kez nispet etmiyorum duvarlara
Avuçlarımda cam kırıkları
Kalakalıyorum ortada...

İnsan unutur mu kendini...
Oysa ben adımı hatırlamıyorum....