Korkuyorum Anne

kimsesiz yavrunu duysan,
duy ne olur, bir kerede duy anne..
kanayan yaralarımı sarardin,
acıtmasın diye
üstümü örterdin sıcaklığınla,
saçlarımı sıvazlardin,
o pamuk ellerinle
ama sen neden yoksun anne..?
sen yokken,
anne diye bilmek ne zor seymiş
yalnızlığım, buram buram sen kokuyor
iliklerime kadar titriyorum
cümlelerim yetersiz kalıyor,
seni yazmaya, anlatmaya bile
mecalim kalmıyor anne..
...
ahh anne..
öyle bir hayat ümidiyle,
amansız çıkmaz yollara düştüm ki
bilemezsin..
zifiri karanlıktayım..
içtiğim süt burnumdan geldi,
dünya yıkıldı senden sonra
kalbimide başıma yıktılar anne..
sana çok ihtiyacım var anne
her gece gözlerimi kapattığım da
resimlerine bakıp
üzüntülerimi yeniliyorum..
..
sessizlik çöküyor ondan sonra,
terk edilmiş bir şehir gibi
yüzümü duvara her çevirişimde,
hayalin gelir yüzüme..
korkuyorum anne..
çok korkuyorum...!!
öylesine kalabalık, öylesine doluyum ki
bir gelsen,beni acıların içinden
söküp alsan..
ben geldim oğlum /kızım desen
ölüm bile, ne tatlı gelirdi anne..
...
ben bu kadarını haketmedim anne
senden sonra kime uzatıysam ellerimi
kolumu, kanadımı kırdı..
yalnış sevdalara kapıldım,
yüreğimdeki yangını dindirmek için
daha çok yakıp kavurdum kendimi anne..
ve anladımki kimse, ama hiç kimse,
sen gibi sevmedi anne, sevmedi...