Körle Yatan Ukala..

Sokulup durma kuytularıma,
Saklayamam seni artık.
Gecelerim ne kadar ıssız olsada.
Gönlüm sana yataklık, yapmayacak artık.
Aklımdan emir geldi, yüreğimin kışla nöbeti bitti.
Kalbiminse misafir perverliği tükendi.
Sende yüzsüzlük etme, git evine !

Odama değil gölgen, sana ait bir düşünce dahi düşse,
Ayazda kalmış gibi titriyor bedenim.
Önceleri bir sıcaklık sarar, kulaklarım dahi kızarırdı.
Anladım ki sönmüş içerimde ateşin.
Belkide bunca zaman, ben senli sensizliği sevdim.
Alıcı gözüyle bakıyorumda sana, biraz ufalmış gibisin ?!
Belkide gözümde büyüttüğüm bir devmişsin.

Ne bir kayıbım oldu, nede bir kazancım.
Benim değildin ki kayıbıma üzüleyim.
Benimde olmadın ki kazancıma sevineyim.
Bu aşkta bir galib aramak, ahmaklık olur diyorum.
Yine başımı kaşıyor, yüzümü sıvazlıyor, düşünüyorum...
Seni, hayatın gösteripte, vermeyişine sayıyorum !

Şimdi senden yine susmanı istiyorum.
Sus ! Hiç konuşma ve git.
Suskunluğunu gittiğin yerlerde bozarsın, abest kaçmaz !
Burası nede olsa alışkın suskunluğuna.
Artık duymak istemiyorum, ne bir kahkaha,
Nede ezberine alınmış, içerisinde mantık aradığım,
Aklımı karıştıracak, her hangi bir mısra.

Körle yatan şaşı kalkarmış,
Artık sende bana dersin Ukala...