Körpecik Sevgilerin Umutları

Karanlığı aydınlatan,
Yıldızlar mıdır Ay'mıdır?
Yoksa geceyi gündüzle buluşturan,
Hep yeniden doğacağından emin olduğumuz ,
Umudun timsali
Güneş'midir?

Kalbimizi pır pır ettirip,
Yumruğumuz kadar yerde yaşayan,
Canımıza can katan,
Bizi hayata sımsıkı bağlayan,
Paha biçilmez sevgileriyle hayatımızı doldurup,
Yarınlara umutla baktıran da
Sevdiklerimiz değil midir?

Her dökülen yaprak,
Tabiat ananın kucağına düşer ,
Toprakla buluşur,
Sabreder, yoğrulur.
Zamanı gelir ,
Tazelenir , yeşerir .
Körpecik umut olup ,
Her nevi dallarda vücut bulur.

Hayatı anlamlı kılan umutlar,
Masum kalplerdeki tertemiz sevgiler,
Dünyanın başını döndürür,
Bulutların üstüne çıkarıp,
Ayaklarını yerden keser.
Kötülüklerin karşısına dikilip,
Kafa tutar korkusuzca.
Kör karanlıklarda kalmış ,
Biçare gönüllerin imdadına yetişir.
Sarıp sarmalar ,kucaklar.
Koruyup kollar
masumiyetini kaybetmemiş yürekleri.

Pırıl pırıldır
şeffaftır
körpecik sevgilerin umutları.
Tohum olup serpilirler
Buz tutmuş aciz yüreklere,
Güneş'in koynunda ısınıp yeşerirler.
Aydınlığa çevirirken yüzlerini,
Can suyunu verip taş kalpli bedenlerin,
Minicik umut olurlar,
Aydınlığı getirirler.
Kanatsız melek olup,
Usulcacıktan inerler yeryüzüne,
Kar beyazı kundakta
Pamuklara sarılmış umudu
İyiliğin ışığı olsun diye getirirler.