Kovan Sesiyle

bilmem ki nerede hasret,
hüznümü nerede bıraktım bilmem,
her insanın dualarına dail ettiği şey mi,
aşk'mıydı yoksa,

karanlığa el uzatıp,
aydınlığa çıkmasını beklemekmiydi,
yoksa.!
gözlerinin en koyu haline aldanıp gelmesini ümit etmekmiydi,

onca umut bilemiştik yarınlara,
çözümü olmayan sorulara adamıştık kendimizi,
saatin kaç olduğuna bakmazdım o vakit,
yanımda bedenin içimde ruhun dolaşırken,

ansızın çıktın kapıdan,
rüzgarlara bıraktın evimin odasını,
yıkık ve virane,derbederdim o vakit,
yalnızlığınla alıp gitmeliydin beni,
bakmamalıydım ardından buğulu camlardan,

artık titrek ellerimle bel bağlayamam,
bir ışık bulabilseydim de çıksaydım aydınlığa seninle,
şimdi elim tetikte,
kırık bir bardak ve önümde düzinelerce boş şişe,
olmasaydı sonumuz böyle,bitmemeliydi bu hikaye kovan sesinde....