Koynumda Mülteci Kelamlar

gün ağarırken soğumaya yüz tutmuşlarımın üzerine
kent manzaralı mezarlar kazıyorum hâlâ
bir kez bile sevişmeden yitip giden sözcüklerime

gerçeklerle
ihtimallere kurban gidenler arasında sıkışıp
memeden kesilmeden henüz
kendi kıyametine olgunlaşan çoklukları örtecek
son bir avuç toprağım kaldı

çekip gideceğim bu araftan
kurtulanı olmayacak biliyorum
her sabah
sokağa taşan bu savaşın
koynumda mülteci kelamları avutacak kadar
genç değilim üstelik

en iyisinin ne olduğunu bilenlerden
yolsuz bir şekilde eksiltme hoyratlığına kaptıracağım kendimi
eksildiğim kadar eksilttiğimde
belki bir özür dilerim Tanrı'dan

özre ihtiyaç duymayan
sırnaşık bir alışkanlık edinirim sonra kendime
ansızın öpüşmeye meyilli
gülüşleri boyalı sahipleri olur dudaklarımın

sonra
göğsümden kalkar belki bu pusu
birbirinden uzağa düşmüş vakitler
bir araya gelir bir otobüs durağında
kim bilir