Kozalak Yakar Ağrım

susup kalmanın gölgesinde
sesini paylaştı gök
bir ölüler
bir de fenerini yakan şarkılar yürüdü
dilimin martı ağrılı çığlığında
ışığı akan perdeler..
kanadını açan yerler
gül sarnıçlı ağaçların sessizliğine
aşk doğumu
derin b/ağların salkımlarından
çekiyorum seni
ipekten geceye yarılıyor bulut
içimin yaldızlı hüznüne
asılırken dağ lalesi.
rüzgarın savurduğu tohum
kafeslenirken gözlerime
duvardan duvara geçer yıldız odaları
rengini vurur yüzüm
değişir kent..

kuşlar,eflatun saksıların
işlemeli boynuna uyanır



suya yazılan sözlerin kıyısızlığında
yalnızlığın zeytin dallı türküleri
çalar bir yorgunluk terli akşamlara
kumdan öyküsünü..
sabrın unutulmuş zakkumlarında hasret
dilimde kırağı
-kim var aramızda yükselince sular-
bulut bırakan çukurların yoksulluğunda
ay doğrulur parmaklarına
uçurumun ellerinde yağmur
bir çocuğun yaşına gelinliğini giyerken
baharlar sarılır yokluğun buzdan çivilerine
tarçın kokusunda şehrin
rengi vurur yüzüme
değişir düş...




sabahın eteklerinde buğulu dem
büyüyüp kısalan şeyler
gülle külün tortusu
kozalak yakar ağrım
en haki hırkasıyla ıslağını bırakırken
uyku suları
soluğuma sarılan bozkır saçlarıyla
dolaşırım yangınları..
sessizliğin güneş çınarlı sokağına
dudağımın ucu kanarken
boğuktur sesim kıyamet kadar

küçük nefesimde uyumam rüzgarı


bana yalnızlıktan bahsetme
gözlerimi kapadığım yerlere
kaybediyorum kendimi

...