Küçük Bir İnsanım

Vicdan mahkemesinde hep temize çıktım.
Başımı yastığa huzurla koydum
Zalim ve zulmün yanında olmadım
Haksızlığa karşı, mazluma duvar oldum




Keşkelerim, yanılgılarım
Kırılıp, incinmişliğim oldu
En kötü günlerin üstesinden gelmeyi öğrendim
Helâl aşa, haram katmadım
Kimseye el pençe durmadım
El, ayak öpemedim




Canım dediklerim derin yaralar açtı
Düştüm, kalktım, silkelendim
Herkes gibi ağladım, güldüm
Mutluluğum, mutsuzluklarımda oldu
Kendi yaralarımı kanata kanata sarmayı ve af etmeyi öğrendim
Hayata karşı hep dik durdum
Kimseye sırtımı dayamadım




Benim de sevmelerim oldu
Yüreğimin dokunmadığı hiç kimseye seni seviyorum demedim.!
Sevgiyi kutsal bildim
Sevdim mi adam gibi, ölümüne sevdim
Bilirsiniz adamlığın kimliği olmaz




Kısaca ömür denen süreçte çok şey öğrendim
Yeri geldi tökezledim
Ama asla dizlerimin üstüne düşmedim.!




Ne param, pulum
Ne de köşküm, servetim oldu
Kimsenin malında, servetinde gözüm olmadı
En büyük serveti yürek bildim
Sevgi dolu kocaman yüreğim oldu




Herkesi çıkarsız, yalansız sevdim
Dost bildiklerime gönül sarayında post serdim
Edeple oturmayı bilenler kaldı
Edepsizler defolup gitti.!




Belki çok şey olamadım
Küçük bir insanım
Ama hayat felsefem insan olmak, insan kalabilmek
Ne kadar başarılı oldum bilmem
O sorgulanır




Çok zorlandığım zamanlarda oldu
Akıl ve yürek arasına sıkışmışlığımda
Her şeye karşı inatla direnen ben
Darası olmayan bir yüreğe yeniğim.!
İşte böyle
Hem çok şeyi olan
Hem de hiç bir şeyi olmayan
Küçük bir insanım...