Küçük Bir Kız Çocuğu

Yağmurlar uyandırdı, çatılardan süzülen
Ki odam kimsesizler, mezarlığı adeta
Penceremde bir suret, varlığına üzülen
Bir de mum ışığıyla yalınayak sokakta
Umudunu arayan, o küçük kız çocuğu
Düşen yıldırımların, toprakla doğurduğu
Ki sokaklar kimsesiz...

Alıngan martılar var, hem bu saatte garip
Hem de o kız çocuğu, gözleri kahverengi
Yüzünde acı gülüş, bakışları muzdarip
Ve alıngan martılar, bozuyorlar ahengi
Halbuki her yer sessiz, şehir derin uykuda
Yıldızlar bile şu an, kımıldamıyor suda
Ki sokaklar neşesiz...

Söylenecek sözler var, kurumuş dudaklarım
Aklımdan hiç çıkmayan, kız çocuğuna dair
Yollar mı tükenmiyor, yorgunken ayaklarım
Yoksa hayallerim mi, sınırsız mesafedir
Hani her şey yalansa, düşünceler kördüğüm
Rüya mı kabus mudur, gözlerimle gördüğüm
Ki sokaklar perdesiz...

Doğaçlama bir şarkı, söylüyor esen rüzgar
Sokak lambalarının, altında kırık keman
Sonra susuyorum ben, karşımda soğuk duvar
Gölgesiyle oynuyor, bacadan firar duman
Ayak izleri sabit, kayboluyor küçük kız
Ve kayıyor göklerden, boşluğa doğru yıldız
Ki sokaklar çaresiz...