Küçük Kız...

Dur az daha
Az daha.. Az daha düşün..
Çekip gitme.
Hayat dediğin..
Sevgi ihanetini
Hiç hak etmediğin terk edilmenden
Yada ;
Seni canından çok seven anne,babanın.
Seni koruma içgüdüsüyle attığı tokat
Onlara kızgınlığından ibaret değildir...
Git işine dedin ya..!
Bak işte ben işime gidiyorum
Karşı masada şen ,şakrar kahkahalar atılıyor
Gördün mü gülün goncası açılıyor
Bebek düşe, kalka yürüyor
Bahçıvan çimleri suluyor
Güvercinler yem yiyor
Yani anla..
Kimsenin umurunda bile değilsin..!
Hayat devam ediyor...
Yaşam da daha ne olasılıklar var bilemezsin?
Daha şimdiden kırma yaşma azmini
Tutulacak bir yanı vardır mutlaka
Tut Sıkıca sarıl bırakma.
Haydi, sil gözyaşlarını
Küçüksün... Bilemezsin
Aç kurtlar, çakallar sürüyle dolaşıyor sokaklarda
Senin etine pazarlayacak pezevenklerde
Bir ot gibi bitiveririler yanı başında.
Kara saçların, sarıya boyanmadan
Gözlerin ferini yitirmeden
Aydan güzel yüzün bulutlanmadan
Tenin haram olmadan.
Evine sevenlerine git....
.....ve onları hiç bırakma...
Ben kim miyim?
Babayım... Az birazda şairim
Senin düşünemeyeceklerin
Hayal bile edemeyeceğin ne varsa
Onlar benim dilimde
Kalemimin ucundadır...
Git haydi küçük kız
Git çocuğum evine
Bir zaman sonra bir gazetenin iç sayfasın da
Adını,Resmini..
Sahile vurmuş cesedini görmek
Yeni bir YASEMİN şiiri yazmak
İstemiyorummmmm....