Küçükken / Duyular

Ben küçükken şeker gibi bilirdim hayatı

Dişlerim dökülmüş daha ilk baharımdan

Meğer bir karışık meyve tabağı imiş her tattan

Ağzım dilim yüreğim ilk yandığında öğrendim acısını

En hayati duyuymuş koklamak, anlıyorsun

Burnun sürttükçe gözlerin kapalı

Gerçeklerin sadece tadının acı olmadığını

Ve peşinden gitmen gerektiğini aldığın her kokunun

İnsanı hep yakarmış dokunmak küçüklükten

Sobanın ateşinden yanmayı öğrenince

Alıştıkça daha fazlasını istiyor insan nedense

Elleri, dudaklarıyla, sözleriyle yanmak istiyor sevgiliden

Küçükken kulağa hitap edenin

Meğer yüreğe kadar kolları varmış

Geceye güvenip deniz kokusuna saklanmışken

Sahil ile ayaz ulu orta buluştuğunu görünce fark ettim

Küçüklük korkularının

İnsan büyüdükçe çağırdığı abileri varmış

Bakıp bakıp anlamadığım büyüklere

Suratlardaki o ifadeye bürününce fark ettim

Ve ben çok küçükken,

Dünyayı bulanık görürken,

Toyluğuma vurup herkes benim gibi, derdim

Şimdi bir palanga gözlerimde yıllardan

Kim bulanık, seçemiyorum, ben mi? Dünya mı?