Küflü Dillerin Alfabesi

bir duvara yansıyan alevin

titreyen gölgesinden yarattım seni

sen denize en yakın mesafede

denize en uzak ahlat ağacı

aşka en yakın aşka en uzak

aldanmaların kadınısın

dilim sana sevdayı anlatamaz

tarumar olmuş bir ömre bakarken

musalladan bir adım ötede

ölüye açılan dua elleri gibi huzursuz

korkunç ve titreyen dudaklarından çıkan

son bir veda ile kapattın perdeyi

artık huzurla uyuyabilirim

göğüs kafesinde hasta bir kuş gibi

zamanımız olmayabilir yahut çok kısa

anlamsız gelebilir yazdıklarım

bazen okumak da anlamak değildir hani

yaşamaktan öte bir şeyler olmalı

nefes almaktan ötede sarılmanın güzelliği

misal nasıl çıkar aklından insanın

pamuk şekerlerinin kokusu

oysa sen annenin ellerinden öperken

hafızana kazıdığın nane ruhuyla karıştırdın beni

baş ağrısına bezedin gönlünü hep uyumadan

uğraştın durdun kendinle geceler boyu

birinin sana öğretmesi lazımdı aşkın gramerini

unutma inkılap şartıdır her şeyden önce

küflü dillerin alfabesi silinir unut beni