Küflü Dokunuşlar

// Gökyüzünün kızıllığında ateşler yandı bağrımda,
Sen Yürek kapını usulca üstüme kapatırken //



Ayak seslerin kalbimin rıhtımında atarken
Kırıldı Nefesim. .
Söndü gözlerimin deniz feneri. .
Girdi büyük sancılar yürek penceremden. .




Bir savaştan kalma darmadağın manzara
Kalmıştı içimde
Rengi kan kırmızısı
Öylesine soğuk
Öylesine sessiz





O Gidişin,

Ç/aldı Umutlarımın huzur veren deniz mavisini
Gizliden laciverde imza attırırken,
Ketumluk sardı dilimi
Gözlerimi kapattım
Ve
Bir damla şiir damladı toprağa



Senin buselerini taşıyan
Yanağımdaki tebessümlerim çatladı
Bölünürken paramparçaya,
Kum taneleri kadar
Çığlık tomurcukları
Filizlendi sen kokan damarlarımda




Çok/tu!
Bu kadar siyah çok/tu ufak yüreğime
Dağıldı ruhumun dengesi
Oturdu mezar taşın başına



Ben, ben senin limanına
Hesapsızca sığındım
Bilsem ki!
Bir kelebek kadar
Nefesim
Ömrüm
Var
Ben yine bu aşkı gönlüne bir yolcu olarak
Dudaklarımdan dudaklarına dökerim




Bilmiyorum!
Bilmiyorum su an
Hangi rüzgârın elinden tutmuşsun
Hangi düşün beyaz ışığısın

Tek Bildiğim!
Durgun ruhumun sırtına sensizlik vurduğunda
Senin aşkına tavaf eden her hücrem
Dalga olup bedenimin kayalarına çarparak
Kara çaresizliğin içinde boğuluyor. .




Yokluğun,
Boğazımda siyah bir kördüğüm
Kandilleri yakar yüreğimde
Yazdırır ateş içmiş mısraları




Yalnızlığın Küflü dokunuşları
Ruhuma yanaştıkça
İçimdeki çocuk
Kalbimin ıssız köşesinde
Pas tutmuş sayfalarımıza
Sarılıp içli içli ağlar




Şimdi ben seni,

Boynu bükük rüyalarımın
Yarım kalmış;
Öpüşme
Gülümseme
Yemin
Sahnelerinden hatırlıyorum/ dinliyorum
.
.
.
Oysa ben seni,
Kanat çırpan beyaz güvercinlerin
Nefeslerinde dinlemiştim