Kül Rengi Bir Yalnızlık Şarkısı

bir sessiz şarkıydı.

adı uçurumlara ezber, mavi bir rüzgârdı
başı dumanlı nabzı, dağlara dağlara atardı

gece terlemişti
kadın üşümüştü
hayaller biriktirmekten yorulmuştu
yüreğinin yükünü sırtlayıp kalktı kadın
göz kapaklarını rüyaya kapatıp, ısınacak şimdi
hasreti başını sokacak yer arıyordu

ellerini sakladı kadın
geçmişi, geleceği boş bir kadehe doldurmayı düşünüyordu
sokağa bırakılmış bebek ağlaması zaman
karanlıkta en masum yıldıza doğru yürüyordu
düşlere belenmiş kadın
duvarlarını şarap renkli masalla boyamıştı
yüreği bir acayip çırpınışlarda
bir hayalin gülümsemesini izliyordu
gözlerinin takıldığı her yerde aynı resim
yasak çiçeklere vurgun
hüzünlü bir aşkın kokusu odayı doldurmuştu
parmakları harfleri solmaya mahkum şiiri yazacaktı
ellerini sakladı kadın
ruhuna saplanacak kelimelerin
ağlayan mağmelerinden

korkuyordu..


vapur seslerinin ötesinde martı çığlığı duyuldu
çığlık kadının saçlarında takılı kaldı
akreple yelkovan, çıldırmış gözlerdeki
delice tutkuyu, delice hasreti izliyordu

ölümüne tükenmişken, soluğu can çekişirken

yüreğini yazamadığı şiirlere yolladı

bir ismin hecelerini fısıldadı kadın

bir dilek tuttu içinden

kimsesizlik ormanına serdiği yatağa

kül rengi yalnızlığına yürüdü kadın..