Küllerin Dansı

İzledim

En sakin görünen yerinden kırılıyordu deniz

Bir cesedin sevebilme kabiliyetiyle okşuyordu tenini kumsalının

Veda etmeyi tamamladığında

Hiçbir bir iz bırakmıyordu ardında

Defalarca bir olmaza takılmış gibi kaderini sil baştan yaşarken

Kaybettiğini sandım

Ama yanıldım

Ayakta kalan varlığıyla

Başka derinlerde tüm heybetiyle savaşıyordu oysa

İzledim

Silinmenin getirdiği özgürlüğü

Hafızanın yanılgısını

Adı konulamamış bir duygunun serpintisini alıp koynuna

Uyudu

Sadece uyuyordu sandım

Yanıldım

Oysaki

Yüzyıllar sürecek kadar büyük bir arzuyu doğuruyordu o anda

Anladım

ilk yemin böyle yazılmıştı dağa taşa

İnledim

İlk ağlamam değildi bu

Dudaklarımı parçalayan son hıçkırık da olmayacaktı farkındaydım aslında

Kırıldığım yerden büyümeye başladı içimde yeni bir direnç

Asla düzelmez dediğim o yıkıntıya köklenip tutundu hayata

Dağıldığı yerden toplarken saçlarımı

Nihayet gururla bakıyordum aynadaki bana

İzledim

Saatlerce izledim

Görmeyi öğrendim sonunda