Kumdan Kale

rüyaları çalınmış şehirde
yalın ayak yürümek
sekip cam kırıklarından


can parçalarını toplar gibi
düşe kalka
ömrün kamburlarını yükleyip iskeletine


dişlerine sıkıştırdığın çığlığın
bıçak sırtı kaçacaksın
körleşen sokak aralıklarına


yorgunsun biliyorum
soluğunun son sıcaklığı dudakların


o ahşap tabureler yok artık kapı önlerinde
kızıl eşiklerde dinleneceksin
ağustos kadar sıcak temmuz gibi ter kokusu yılışacak ayaklarına


korkacaksın sokak kedilerinden
cehennem bekçisi gibi dikecek gözlerini
yanmak ile sönmek arası


yağmur birikintileri arayacaksın
bir gıdım su
çatlamış avuçlarını söndürmek için bir zerre çiy


çimenleri göçecek kıyıların
kuru bir efkar kalacak
bir de ölü istiridyeler


karanlığın düşecek
eski bir cumbaya inen örtü misali
ahşap mendirekler arayacaksın vapurların dümenini şaşırtan


o küçük kuleler
ışık çakmayacak artık pusulalara
taşlara vuracak yüzün


yüzümü eskiten yüzün
utancımı sokan taş mekanlara
ve saklayan beni köşe bucak


kaçıran
şehir gürültülerinden
alnımı ağırlaştıran


yüzün
eskiyecek o kayalıklarda
lodos her savurduğunda o kumsallara


kum tanelerine döneceksin
kumda kalelerde
her dalga sesi ürkekliğine kahkaha atacak


biraz daha
az daha yükselince medcezir
yıkılacaksın ayın on dördünde


boş bir çocuk kovası kalacak geriye
bir de plastik kürek ...




'' git çocuk
çakıllarımı al bıraktığım yerden
daha yolumuz var serpişttirecek ''