Kumdan Kale

Gün Bakır tonların işgalinde

Omuzları düşüren bu yorgunlukla

İzlemekteyim çakır keyif manzarayı

Kendine vakti olanların ödülü burası

Denizi ıslak dudağında öpme şansı

Ve kumdan kale yapabilmek de cabası

…

Düşünce akışına kapılmadığın

Özçekime durmadığın

Bekleyen telaşları bir kenara bıraktığın

Saçlarında serin eli meltemin

Buraya daha sık gelmeliyim

Diye düşlere daldığın

Sakin kıyıdasın

Oysa kadim tınısı hep buradaydı denizin

Hayatın germe- gevşetme akordunda

Kendim olamaya izin verilmeyen yığınların arasında

Bir sel damlasıydım hangi denizin akarıydım bilemediğim

Siyaset inanç ilkeler para aile arkadaş

Etrafımı sarmış ütopyaların ortasına sıkışmış

Varoluş anının yorgunluk deliliydi 

Göz ucumdaki çizgiler

Unutulmuş nice çileyi sırtlayıp

Dökmeye geldiğim deniz oradaydı

Ama ben kendimi toplamakla meşgul

…

Huzur dalga sesiyle karşılarken beni

Gözlerimden içeri sızan doğru ışığın karnavalı

Birkaç nefeslikti 

Yorgunluğumu almaya yetmezdi belli ki

Başka seslere kulak kesilirken

Kendimi duyamadığımdan

İyot kokan bu havanın

Burun yakan kokusu

Bütün dış seslere kapatır içimi

Yaşam telaşının iç sesimde susturduğu

Melodiyi yeniden duymaya gelmiştim

Kumdan kaleler yapacak yaşta değildim belki

Kumdan hayallerimdi zamana yenik

Biraz silisyum biraz deniz kabuğu tozu

Biraz da benliğim

Dağılmak için en uygun yerdi burası

Zira elzemleri ayırmak için 

Dağılmak ve dağıtmak gerekliydi

06eylül20

KEFKEN