Kumdan/İnsandan İnciye/Sevgiye

Yazık etmedik hiç
Sevdiğimiz zaman bizdik.
Ne kadar çıksak sarp sevgi yokuşuna
İnişlerinde soluklandık
Biz sabahı bekleyen
Sevdalılardık.

O gidişin vardı
Tek bir söz demeden
Öyle çok yandı ki içim.
Kopsun şu yürek,
Al ne olur,
Beni bende bırakma
Sen giderken kalan gönül işlemez.
Vuracak bir gönül yoksa
Al götür, bırakma mahsun
Hırçın dalgalar vuruyor kıyılarıma
Sensizliğin hazin haykırışlarıyla.

Gökyüzü üzerime geliyor
Yer çekip beni yutacak sanki.
Daraldım daraldım yokluğunda
Nasıl sıkılıyor içim
Koca deryada
Yuvarlanan bir kum tanesiyim.

Ah güzelim
Yalnızlık denizinin tam ortasında
Alsa beni bir istiridye
O korunaklı kabuklarının arasına
Sanki senin o pamuk dokunuşlarınla.

Günlerce baksa öyle
Işıkla beslese yüreğimi
Parlatsa sırrımı her gün büyürken
Bir aşkla sırlansam her gün yeniden.

Ve bir avcı alsa beni
O derin denizin dibinden
Yalnız köfne duygular içerisinden.

Bir güzel temizlese
Kat kat örten kabuklarımı
Öyle serttirler ki onlar,
Ne bir sevgi
Ne bir umut girebilirdi.

Sonra al o güzelim sabrı
Birbir silsin geçmiş hüzünlü yılları.
Ve senin boyununa dolansam gülüm
Bir inci tanesi gibi,
Taşısan gerdanında bir ömür boyu.

(Mart 2011 İstanbul)