Kurşunlarken Içimi

Duyarsın diye
Tüm gök seslerini susturdum
Ve durdurdum kâinatı

Derin bir sessizlik
İçime gömen seni
Gündüzün zifirinde
Hecelerken adının ilk harfini

Şiire gebe
Cümleler var içimde
Ki kıskandığım
Kalemden

Esrik bir loşluğun
Ayağına dolanan
Ve yalpalayan
Zaman köşelerindeyim
Şizofren sabahlara uyandım yine

Yine ay sönük
Yıldız kırık
Güneş tecrit
Dil mahkûm yine

Okyanuslar öpüşüyor içimde sığ yakamozlarda
Korkuyorum bir kaşık suda boğulmaktan

Ki tutmadan
Saç tellerini
Kokmadan avuçlarımda ten


Zül gelir böyle ölümler
Her köşemde sen

Ve kemirirken içimi
Yalnızlığım

Martı çığlıklarına saklarken
Hiç söylenmemiş türküleri

Ve dönmemişken bahar henüz şehrime
İbresini çevirmek tekrar Şubat'lara
Kar tanelerini eritip papatya ölüleri toplamak

Hıdrellez ezgilerini dinlemek
Sarmaşık beşiklerde salınırken uçurtmalar
Zor gıyabında iyot koklamak
Kolyoz havyarları dökülürken körfezin yasaklı kayalarına

Çingen kemancının
Hicaz taksimi silerken suskunluk tılsımını
Sürgün şiirler yazmak zor

Hele kurşunlarken içimi
Sessizlik bakirliği bozulurken
Dağıtmak kelimeleri artarda

Ve seslenmek sana gizli bir mısranın ardında
Kaybetmek sesimi zor


Bu yüzden
Tüm gök seslerini susturdum
Ve durdurdum kâinatı
İçimden etmeden beni içim...