Kuru Bir Kış Ağacı Gibiydin Görmezden Gelinen

Kar beyaz giyinirdi üşüdüğü zamanlarda

Ve sen uzakta, soğuğa teslim, yoksul çocuk

Karnın aç, üşürdün yalnızlığın kollarında

Minik parmakların ceplerinde, buzdan ok

Güneşi beklerdin, öylesine masum!..

Tıpkı kimsenin bakmadığı yapraksız,çiçeksiz

kuru bir kış ağacı gibiydin, görmezden gelinen!..

Serilmişti üstüne karakış, bir de ayaz, toz-toprak

Ve ayağında yırtık pabuçlar, sırtında yakasını kaldıramadığın, 

önünü ilikleyemediğin eski bir palto, biraz da büyük...

Hava karanlık, bulut yağmura gebe, gökte yıldız savaşları

Toprağa basıyordun matem havasında

Ağlak mı ağlaktı varlığına pişman yeryüzü!..

Henüz havasına, suyuna düşmemişti cemre zamanın

Sen tek başına titriyordun döndükçe dünya etrafında...

Ki tam da o zaman, bir kuş kondu komşu ağacın dalına

Bakıştınız! Korkmadı senden ‘aç, açın halinden anlardı’ çünkü

O da öksüzüydü kendi dünyasının ve açtı

Acıya soyunmuştu yoksulluğun ellerinde

Ve kanatlarından düşüyordu kopmuş tüyleri yere

Sen gibi o da çok, çok üşüyordu

çıplak teninde buz parçaları özgürlüğe kanat çırparken...

10 Mart 2023