Kurumuş

kırıldı her şey,biraz ben

çoğunlukla kendimi sakındığım dünya

gezintiye çıktığım ormanlarda

ağaçların arasında

süzülüyorum

kurumuş dallara bastıkça

benim içim çatırdıyor nedense

yükseliyorum şimdi sürterek dallara

yemyeşildir henüz onlar

yeşile bulaştırılmışım

maviliğe gidiyorum

kanatlarımdan yoksun

olağanca hafiflemişliğimle

süzülüyorum

düşüyor anılarımın bazıları

ya da ben atıyorum içimden

daha da yükselmek için

bilemiyorum