Kurumuş Bir Yaprak

Hüzünlü bir sonbahar mevsimiydi,
dalında düşmemek için direnen kurumuş bir yaprak,
rüzgarın acımasızlığında etrafa umutsuzca bakıyordu.
Kendisi gibi olan binlerce yaprak görüyordu.

Bükük boynunu kaldırıp umutsuzca,
kurumuş dallar arasından göklere bakıp,
son bir nefeste yardım istedi.

Biliyordu yere düştüğü an toprakla karışıp yok olacaktı.
Nefret ediyordu bu sert rüzgarlardan,
oysa;
genç bir tomurcuk iken,
bedeni korkmuyordu bu rüzgarlardan.
Neden yere düşmesi gerekiyordu,
kendiside bilmiyordu..

Derken ;
beklenen o an geldi..

Doğa bir yerden emir almış olsa gerekti...
Kopan fırtına da,
binlerce kurumuş yaprak gibi oda savruldu...

Bir caddenin üzerine düşmüştü..
Temizlik işçileri ;
sinirli bir şekilde yerleri süpürüyorlardı.

Ne vardı sanki sonbahar gelmeyip,
yapraklar düşmeseydi...

Acımasızca kurumuş yaprakların,
belini kırarak topladılar....

Kurumuş yaprak son kez doğa'ya bakmaya çalıştı.
Ne garipti ki ;
Birşey göremiyordu beton bloklardan,
son nefesini verirken,
kendisinden sonra gelecek yaprakları düşündü...

Acaba onlarda kendisi gibi,
tomurcuk olup açabileceklermiy di?
Birden ;
içini bir sevinç kapladı...
Kendisi kısa da olsa bir ömür yaşamıştı..

Onları düşündü ;
Acaba ?
onların da bir şansı olabilecekmiydi...!
son nefesini verirken,
yere düşmesine üzülmüyordu artık,
kendisi yaşamıştı...

Peki......ya...
Kendisinden sonra gelenler.....!



Tomurcukların dalından zamansız kopartılmaması dileği ile...
Duyarlı ...Babalar'a sesleniyorum...
Kızlarımıza sahip çıkalım...Ateşe atmayalım..
Kızım Aybüke'ye ithafen yazılmıştır...Seni seviyorum bitanem....28,01,01, Adana.