Kuruyan Kan

Gecenin kör gözü
Görmüş,
Lâl olan dili
Fısıldamıştı ayıplarcasına...

Ay ışığında,
Kaldırımda kuruyan kan
Yıkanmalıydı
Taciz edilmeden
Meraklı gözlerce
Küfür yemeden
Saygısız ağızlardan

Kaldırımda,
Soyut bir resim gibi uzanmıştı
Kırmızı lekeler.
Kimisi
Sahibinden dolayı önemsemedi bile,
Kimisi
Zaten kördü
Basıp geçti.
Ama ben,
Sokağa uzanmış hesap soran
Sessiz bir çığlık görüyordum
Tıpkı zaman gibi sessiz

Yüreğim bir pazar yeri gibiydi
Telaşlı ve heyacanlı
Taa ki
İnsanlık
Pazarımı ateşe vermeden önce
Ölüme duyduğu duyarsızlığıyla.
Şimdi ise
Ne heyecan var
Ne de telaş
En derinde bir sızı var
Ve bir de
Yüzümdeki utanç

Yıkanmalıydı,
Kimin olursa olsun
İsterse
On beş dakikalık bir sevgilinin
İsterse
En alçak bir hırsızın olsun
Yıkanmallıydı

Kan,
Ruhunu ve sıcaklığını
Geceye emanet ediyordu
Ay ve yıldızların şahitliğinde.
Kutsallığını ise
Bir an bile dilinden düşürmüyordu
Kimsenin duymayacağını bilse bile