Kuşku

gökyüzünün fenerlerini söndüren

bulutların yüreğini benden sana savuran

fırtınaların dilini ancak ölüler anlar

bu yüzdendir ki Tanrı konuşturmaz onları

bir cana karşılık sınırsız sırrı veren bilir

siz bir şey bilememenin derdine yanın

sabah ezanı boş sokakların annesidir

emzirdiği yolları ıslatan gözyaşlarına ağlar

vaka ki kalemim kırk kırık kapının önünde

kuşkunun kırık kanatlı kuşlarını bekler

oysa zemheride bahar düşü cemre gülüşlü yar

ben olmasam da gelecek güzel günlerin var

düşün ellerin yer çekimi kanunu düşene

düşünsene gittiğim her yol öyküsüz öksüz başı

yaslasam ağlarım yaslamasam yorgunluk

şevval yıldızını gözleyen umudun göz aydını

bir sığırtmaç başı mıdır yalnızlık bilmem

alır güder dağlara tam da bu çağlarda

elifin gözünde yaş olanlar sussun artık

kuşku duyan üşenmeden sabi çocukları öpmesin

düşünmeden iki gece sonrasını yazmasın yada

özlemesin korkunç hayallerin kıskanç ellerini

çünkü aşk büyüdükçe özünden intikam alır

sonrasında çözülür gider sonsuzluğu düşleyen nakış

her kadın ayağını vurunca dalgalara önce üşür

kumsalda sonsuzlaşır yalnızlık korkusu

önce evladını düşünür sonra sonrası tam şamata

heyulâ gibidir aşk sen yazarsın dalgalar siler

gelirsin gidersin kafana göre seversin güvercinlerimi

ölüdür onlar şafak beklemez ta ki bahara kadar