Kuşkulu Sahra

(Türk Filmlerinde henüz obua çalınmıyordu)


Vergilius öldüğü gün gözkapakları yarıya inmişti evrenin
ve gözden düşmüş bir sorunun kancasında
Takılı kalmıştı inandırıcılık


Bütün şiirler ölecek İbrahim ve geriye sadece
Aşağıya hızla düşen
Detone olmuş o soru kalacak:


Son sus luk ne kadav süvev?


Elimde büyüyen bu sorunun çocukluğunu bilirim ben
Küçükken R'leri söyleyemiyordu



Bilerek yapılmış gramer hatası gibi
Hasarlı bir kentin üzerine yapıştırınca onu
Yüzümde birbirini yanıtlayan iki günahkâr çukur oluşurdu
Göğsüme gömülen o şeyin ne olduğunu
Sözcük hastanesine kapatıldığım gün anladım



Bir kadının karnını paylaşmaktan gelmeyi şiir sanıyordum
Dudaklarına gülme izni vermeyen dünya
Kocaman ağzıyla bağırırdı:

Muhafızlar!
Şu hayalleri alın götürün buradan



Bir melek daha çekilirdi düşten
Zindanlara bakan balkonlar alırdı yerini
Zindan dedim İbrahim
Bu şiir sırayı bozuyor



Şurayı görüyor musun İbrahim?
Şu tıkır tıkır işleyen kusursuz karmaşayı;

Denizi inkâr eden martıların
Toz bulutlarından geçerken
Ardında bıraktığı
Şu kuşkulu sahrayı



Ağzında unutmak varken konuşan insanların
Yıldızsız duvarına;

'Ödünsüz koşuların ödülü olmaz' yazdığım için

Tutuklanıp gençliğimi bir güvercine devretmiştim
ve uykusundan sıçramış sokaklarda
Ruhumu yerden toplamıştı Kant okuyan kadınlar



Şimdi eksik sevilmeyi düzeltmek için yazıyorum
Boğazımdan kan akıyor hissi geçmiyor bi türlü
Bize inandırıcılık lazım İbrahim