Küskünlüğüm Bile Şeker Benim

biraz sükûnetin var mı
benim kırlarım bir uçurumdan atladı
günlerdir sensiz de kaldım
keder bıkar oldu benden
yeterince rahatsızlık verdim hüzünlerime
en mat yerinden renklerim dökülüyor
azalmış parlaklığım
tuz mevsiminde buruşmuş içimdeki kadın
bedenimde unutmuş çölünü
dudaklarım anlamsızlık tadında
biraz esinti yolla
bilmediğim tüm dillerle gelsin rüzgâr
ya da okkalı bir küfürle susayım
ıssız bir gölet gibi bakıyor gözlerim
iki saat evvel son nilüferi de yedim
kavgam bile çiçekli benim
hırçınlaşmış uykusuzluğum
suratım beş karış
ağla derim
ağlamaz
putlaşmış kadınlığım
kısmen delikanlı, kısmen şarap sessizliğim
bana şarkılar söyle
aşktan bahsetme, eski bir şiir kadar yorgunsun sen de


düşlerin birinde karşılaşalım
tarihi geçmiş gündüzlere, çocukluğa gidelim
uçurtmam bulutlara değmeyeli çok vakit oldu
bisiklete binmeyeli de
kimse duymasın dizlerim artık ağrıyor
hiç bilmediğim yerlerde yaşlanmak iştiyorum
mümkün olduğunca çocukmuşuz gibi yapalım
aç kapıyı bezirgan başı anısıdır ilk gençlik
elbette sinemaya da gidelim
elbette tutarsın ellerimi
belki usulca öpersin beni

ya da yanyana susalım
konuşamıyor onlar desinler, anlaşamıyor desinler
oldukça yalındır, kusursuzca zehirdir aşkımız
rakının beyazına içmeden karışan
dokunmadan sevişen
unutturan acıları
öyle hoş sohbetiz ki biz
varsın duymasınlar
yasalarca susturulmuş insanlar içindir tüm bu felsefeler
mazi yeterince anlatmıştır yetimliğimiz düzenden
varsın bilmesinler
bizim sessizliğimiz, merhametimiz...