Kutsal Kaseye Övgü / Cenaze Pilavcıları Dağıldığında

Babam, her sabah

yeni bir güne uyandığında

küserdi hayata. 

Kısa bir intihar mektubu bırakır gibi 

hızlıca ve sitem dolu bakışlarla çıkardı kapıdan 

işe gitmez ölürdü aslında.

Akşam saati yaklaştığında 

bir cenazeyi bekler gibi beklerdik babamı;

yine ayrılmak için,

cenaze pilavcıları dağıldığında...

Çocukça umutlar basardı kalbimizi:

O yılgın, yorgun ve donuk simanın 

dirilip yeniden -olmaz ya- 

tebessümle kalkarak tabutundan

öpeceğini umardık bizi.

Biliyor musun baba?

Çok sevilen bir cesedin veremediği o öpücük

eksik ve belki de yarım bıraktı bizi hayatta.

Ve baba? 

Sen, günde bir kez ölüp dirilirken bu döngüde;

biz, o çocuk kalbimiz ve zayıf bünyemizle

ölüp ölüp diriliyorduk

sabi sübyan algımızın cehenneminde.

Ne biz şeytandık ne de sen tanrı, 

baba, ne gerek vardı 

en sevilenin erken ölümüyle 

terbiye edilmiş evimizde

Yasak Elma'lar yaratmaya...