Lâ

bir defada yalnız kalınca tükendi acılar
hep umut ile başlayan fasıllarda
ezgisini araken gönlüm bitmemiş cinayetlerin
künyesine yazıldı ayrılığın suçu
ve hiç bir zaman anlatılmadı tarih
kan kokan ellerde merhem olan ölümler sustu da
hesabını yarına bıraktı kavganın
sokakların ortasında çıplak
gidiyordum
gidiyordum yüzüm ayrılık
bu fermanlar neydi böyle bilmiyordum


ben mezarları topraklardan tanıyordum
aşkı araya durun
gidiyordum


sızısı kaldı içinde derken özlemlerin
ahenginde düşler kayboldu bir bir
görmeye görsün düşmanlar bu sefayı
cefalardan sonra başlayan bir hadiste
elbette karanlığın en koyu anıdır
gündüze yaklaşırken keyif ile


tohumunu ekerken bir kızıl gülün
bütün damarları çatladı erkek tarafların
ve unutuldu birden kadınlar
kaç kurşun sıkılıyorsa bir peşmergenin silahından
tek tek geçtim feleğin çemberinden
geride masada kalmış boş bir kağıt
akılda güzel günler hatıraları anan
gidiyordum uzaklara
bağrımda bir fidan kokusuydu yalnız kalan

söylesene gecelerin şairi
kaç intihar vardır bu hayatın kitabına yazılan


karanlıktan bıkmış bir ifadesi
her suçlunun cebinde sabıkası kalır
kaderde zulum var
ben giderim geri dönmem
ardımdan ağıtlar yanar


tükenesi bu kar tanesi
hep bir yarınları anımsatır bağrımda
bitmez aslında biter dedikleri hesap
misal bir gece doğar sabah vakti
sen kıyametin alameti dersin
ben aydınlığın kudreti
sokaklarda koşan çocuklar yoktur artık
artık hesaplar dürülmüş bütün aşkların
geriye kalmıştır hoyrat bir yalnızlık


elvada şimdi sana ey deniz
mavisine sitem edip gidiyorum
bütün yeminleri bırakırken kefaretlerin tılsımına
bir yer keşfettim gidiyorum
ardımda yazılmamış bir şiir
topraklarda özlenesi bir fatiha
sırata kadar çıkar yolu
lâ demeden kainatın buyruğuna

gidiyorum
yırtık çeketimi bırakırken bir ağacın dalına