Lâl Çocuk...

?Hangi dilde Tanrı?ya yakarmaya çalışsa
Yumru gibi yüreğine oturur kelimeler
Dilinin üstünde akar suskun gözyaşı
Feryadı duyulmaz?
Ve inanç filikaları
Sedef kokulu okyanusun ağzında barınırken
Yeni bir din bulamayacak kadar korkaktı
Söz girdapları?




Büyümeyen ayaz çatlağı elleri
Acının emerek soldurduğu yüzüne yapışır
Gölgesiyle saklambaç oynardı
Karanlığın rengine karışıp
Gamzeleri hep küskün
Suratları cam kenarlarına asık
Bazen gözleri gökyüzünde nem olur
Yerlerde sürünerek kire bulanırken
Sesi tek kör duvarlarla yankılanır
Gece gündüzü karnında boğarken
Amanos Dağları ardın da
Tek sığınağı yalnızlık
Bildiği tek oyun
Kendini avutmaktı sahipsizce?



___Ana rahminde arsızca attığı tekmelerin
____Günahı mı ekiliydi mimiklerinde?
_____Belki silkelese düşerdi göğsünden yere




Dudaklarından çıkan notası boğuk şarkılar
Kulaklarında patlarken
Kayın Ağaçları
Sararıp kurumaya yüz tutan yaprağını
Toprağın ağzına kusarken
Dalından düştü
Büyümeye başladı?
Zamanın teninde oluşturduğu
Buruşmuş yaralarına inat
Düşlerinin rüzgârla semalar da
Çığlık çığlığa sevişerek
Gözden kayboluşuna seyirci
Olan yüreğinin acıtan sızısına inat
Kanayan dizlerini doğrulttu...




Ve ümitsizce
Dünden kalan hayallerini eskiciye sattığı sıra
Sirius yıldızı saçlarından dolanıp aktı bağrına
Nefesine düğümlenip
İliklerine dudaklarını bıraktı
Kalp çarpıntıları tıkandı boğazına
Bakire tenine hiç dokunmadan
Usulca kayıp gitti oda
Başka canlardan sömürülecek umut aramaya
İçindeki hayat çürümeye başladı
Işıkları solduktan sonra
Yıkıldı kırıldı bilekleri bir terk edilen son da



Kapılarını kapattı insanlığa
Kilit vurdu boşalan sol yanına
Azrail belirdi haylaz gülüşüyle yanı başın da
Günlerin kırbacıyla kararttığı bedeni titredi
Sıcacık ellerine dokundu
Yüzü son kez baktı dünyaya
Tek avuntusuna sarıldı sıkıca
Ve bıraktı dilini Azrail kolundan çektiği anda tavana




Dünyanın sağır olduğunu biri söyleseydi ona
Bu kadar çırpınır mıydı oysa...